Plotseling brak ik in tranen uit en stopte ik langs de kant. Het antwoord was zo duidelijk: het gesprek met mijn dochters waarin ik vertelde dat ik vroeger seksueel misbruikt ben door mijn stiefvader. Dit gesprek opende deuren, verbrak verbindingen en maakte de weg weer vrij. Niet alleen voor mij en mijn dochters, maar ook voor de generaties voor mij, mijn moeder en mijn oma.

Mijn oma en mijn moeder kwamen in 1953 met de boot vanuit Batavia naar Nederland en lieten daarbij hun man/vader achter. Ze lieten ook al hun pijn, angst, boosheid en verdriet achter, want je moet door. Mijn oma was een sterke, dappere en krachtige vrouw met charisma. Je moest haar niet tegenspreken. Maar als je haar nodig had, stond ze voor je klaar en als ze voor je moest opkomen, was ze een leeuwin. Want je kwam niet aan haar familie. De verhalen over de oorlog en het kamp in Indonesië heeft ze deels meegenomen in haar graf, maar ze zijn ook nog levend. Want je laat niets achter als je drie weken reist naar een ander werelddeel. Je draagt het mee. Je draagt het over. Ik ben geen zweverig type. Ik ben mijn oma: sterk, dapper en krachtig. Maar ik geloof erin dat mijn moeder en ik het bij ons dragen. We zijn bekend met het bewaren van geheimen, het wegstoppen en doorgaan. Net als oma. Maar geheimhouding is het zwaarste deel dat ik al jarenlang heb meegedragen. Het veroorzaakt continue alertheid, op je woorden passen, steeds aanpassen. Dat kost energie, dat is geen vrijheid.

Totdat ik mijn geheim vertelde. Het mocht er gewoon zijn. Er valt niets meer te verzwijgen. Niet voor mijn moeder en niet voor mij. Dit is wie ik ben en waar ik vandaan kom. Ik ben vrij om te spreken en te bespreken, met iedereen. Door het doorbreken van de cirkel van geheimhouding, geef ik de vrijheid door aan mijn kinderen. Openheid, onvoorwaardelijke liefde en verbinding vanuit mijn authentieke kern. Meer hoeft er niet te zijn.

Ik gun iedereen die openheid. Ik geloof erin dat de cirkel doorbreken voor iedereen is weggelegd. Alleen zijn we bang voor het onbekende. Ik snap het, ik was doodsbang.

Wat als, en ja maar. Wat ik altijd zeg tijdens de coaching;

Wat als en ja maar zijn woorden vanuit slachtofferschap, niet vanuit de verantwoordelijke positie. Wat ik bedoel. Jij ben verantwoordelijk voor je leven nu, en nu kun je dingen aanpakken. Toen je klein was, kon het niet. Hoe pijnlijk ook. Toen was jij niet verantwoordelijk, daar was je te klein voor. Anderen hadden er voor je moeten zijn. Nu mag jij het doen!

Wij hebben online coaching via de stichting, ik kijk uit naar je mailtje voor de aanvraag.

Liefs Mascha