Het was een hel maar ik dacht dat het hiermee was opgelost. Niets bleek minder waar.

Na een halfjaar paste het kunstgebit van de onderkaak niet meer omdat de kaak maar bleef slinken. Om te voorkomen dat ik straks geen gebit meer zou kunnen dragen, moest ik implantaten laten zetten voor een klikgebit. Ik had geen andere keus en vorige week maandag was het dan zover.

Na een onrustige nacht ging met knikkende knieën naar het ziekenhuis. Tommie, mijn assistentiehond in opleiding liet ik thuis omdat ik het gevoel heb dat hij hier nog niet helemaal klaar voor is. Gelukkig mocht Ingrid met mij mee. Ik had aangegeven dat zij mijn mantelzorger is.

In mijn medisch dossier staat, dat ik gebruik maak van een hulphond.  Tijdens het opname gesprek geef ik voor de zekerheid nog eens aan dat ik PTSS heb en zeer angstig ben. DIS laat ik bewust achterwegen omdat het maar een dag opname is en Ingrid constant bij mij is.

De verpleegkundige is erg vriendelijk en begripvol. Ze probeert mij gerust te stellen, voor zo ver als dat mogelijk is.

Na een uurtje word ik naar de OK gereden. Ik ben angstig en gespannen maar over het algemeen is het goed te doen. Maar dan.

Terwijl ze het infuus prikken wordt even medegedeeld dat mijn armen worden vastgebonden aan het bed. Er word gezegd dat ze willen voorkomen dat ik van het bed afrol en dat ze heus niet bang zijn dat ik wegloop. Voor de kaakchirurg is dit ook veel makkelijker, zo kan hij beter zijn gang gaan.

Alarmbellen. Ik hoor niks meer. Ik zie niks meer. Ik wil dit niet. Ik wil weg. Wegrennen. Vluchten.

HELP! Ik kan niet weg. Mijn lichaam doet het niet meer.

Ergens ver weg hoor ik zeggen, dat ik zo in slaap ga vallen. Ik denk dat ik me met hand en tand verzet tegen de narcose want het slaat niet aan. Intern is het een grote chaos. Nog een dosering wordt bijgespoten. Ik voel dat ik de controle ga verliezen en dat ik het niet kan tegenhouden.

Bijna drie dagen lang slaap ik aan een stuk. Ik heb erg veel pijn maar dat kan ik best handelen met goede pijnstillers. Mentaal gezien, is het een heel ander verhaal. Mijn hoofd lijkt helemaal leeg maar  dat is niet zo. Mijn brein draait overuren.

Voor mij is dit heel herkenbaar maar lastig uit te leggen. Het is een soort overlevingsmechanisme waarbij het lijkt alsof psychisch alles wordt uitgeschakeld. Ik voel me verslagen en doodmoe.

Het duurt dagen, soms zelfs langer, voordat ik weer terug op aarde ben en kan bijkomen.

Ik begrijp het niet. Ik ben open geweest over mijn PTSS, mijn angsten, enz. Hoe duidelijk moet je zijn?

Ik kan me voorstellen dat het voor iemand zonder rugzakje al een naar idee is, laat staan voor iemand zoals jij en ik.

Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn. Wacht met fixeren totdat iemand slaapt. Kleine moeite groot plezier!