Deze ochtend bestond vooral uit 'toevalligheden'. Maar eigenlijk geloof ik niet zo in toeval. Waar ik wel in geloof is dat dingen met een reden gebeuren.
Vanochtend stond ik al enige tijd te kijken naar mijn stapel shirts. Welke wil ik aan? De zwarte, witte, taupe, roze, blauwe of toch die groene? Ik koos voor een wit shirt want daar had ik zin in. Ik trok een wit shirt aan en voelde direct een nee. Uit! Mijn oog viel op een ander stapeltje kleding en ik rommelde er wat tussen. Opgefrommeld en weggeduwd lag daar nog een wit shirtje. Ik voelde dat ik wilde kijken welk shirt dat ook al weer was. En ja hoor, tranen in mijn ogen!
Ik keek in de spiegel naar dat witte shirt. Deze wil ik aan vandaag. Gewapend met strijkplank en strijkijzer streek ik zorgvuldig de kreukels uit het shirt, pakte een bijpassende broek en stond een moment stil bij de afgelopen week. Waarom vind ik nu, na meer dan een jaar ineens dit shirt terwijl ik dit nog nooit gedragen had?
Na een hele lange reis kwam, na jaren het punt waarop ik afscheid ging nemen van mijn lieve psychologe. Hier zag ik zo ontzettend tegenop want, wat waar is dan mijn stukje houvast? Waar is mijn veilige haven? Hoe dan? Wat als? Angst, paniek en wantrouwen alom.
Ze sprak uit hoe trots ze op me was en dat ze altijd veel vertrouwen in mij heeft gehad. Ze sloot af met "Sla je vleugels uit, het is tijd om te gaan vertrouwen op jezelf" Slik...
Mijn kwetsbaarheid is deels mijn kracht geworden. En dit voel ik nu. Na dit afscheid voelde ik me enkele dagen wat somber. Maar ik voel ik dat mijn kracht langzaam groter en groter word. En dat voelt goed.
Ik draag mijn gevonden shirtje met daarop 'faith' met een klein beetje trots.
Een klein woordje met een enorme betekenis en heel veel symboliek.
