De laatste jaren van mijn therapie waren vooral gericht op het hier en nu. De grote boze buitenwereld voelde nog steeds onveilig. Ik wilde graag zelfstandig kunnen deelnemen aan de maatschappij zonder afhankelijk te zijn van derden. Na vele gesprekken met mijn psycholoog kwam ik tot de conclusie dat een assistentiehond voor mij de oplossing zou zijn.

KNUFFELBEER
Vorig jaar ben ik gestart bij Bultersmekke Assistancedogs waar ik onder begeleiding mijn hond Tommie opleid tot officiële assistentiehond. Het klinkt misschien raar maar voor mij voelt het als een soort revalidatietraject. Tommie is een kruising Duitse Herder Koningspoedel. Hij is een grote zwarte hond. Een echte knuffelbeer die geen vlieg kwaad doet. Wanneer hij naast mij op de bank zit, steekt zijn kop boven mij uit. Puur door zijn uiterlijk zijn mensen vaak bang voor hem. Eerlijk gezegd vind ik dit helemaal niet erg. Het is juist fijn dat mensen op afstand blijven en ik kan gaan en staan waar ik wil.

STAPJE
Vanaf de eerste training kreeg Tommie een dekje zodat iedereen kon zien dat hij een assistentiehond (in opleiding) is. Stapje voor stapje mochten we de wereld opnieuw gaan ontdekken. Voorheen kwam ik nauwelijks buiten alleen als het echt niet anders kon. Ik ben nu zover dat ik samen met Tommie kan genieten van de natuur en zelfstandig kan winkelen. Het is heerlijk om een terrasje te pikken, mensen te bekijken en te realiseren dat de grote boze wereld opzicht wel meevalt.

INSPANNING
Een assistentiehond opleiden is pittig. Het is niet alleen de maandelijkse training. Trainen doe je iedere dag. Zowel fysiek als mentaal vergt het veel inspanning en energie. Binnen de training kwam ik vaak mezelf tegen. Ik vond het moeilijk consequent te zijn en te blijven en in mijn beleving stond, duidelijk zijn, gelijk aan straffen. Door oude boodschappen van vroeger was ik ervan overtuigd dat ik het niet kon. Telkens wanneer het niet goed ging, kreeg ik bevestiging dat ik beter kon stoppen. Wanneer het we wel goed ging, was het weer niet goed genoeg. Mede door de steun en begeleiding van mijn trainster bleef ik doorvechten om mijn doel te bereiken. Ik heb geleerd beter te luisteren naar mijn eigen gevoel en me niet te laten beïnvloeden door oude boodschappen van vroeger. Het is en blijft een aandachtspunt. Het heeft tijd nodig om dit achter me te kunnen laten maar het gaat steeds beter.

BASISTEST
Op het moment dat ik hoorde dat de basistest eraan zat te komen, ging het weer even mis. Ik had het gevoel dat ik me moest bewijzen en dat alles 100% perfect moest gaan. Ik wist dat ik keihard had gewerkt, maar toch. Tijdens de test voelde ik dat het niet goed met me ging. Tommie werd ineens heel onrustig. Ik ging op een muurtje zitten om tijd voor mezelf te nemen. Even aarden, terug met beide benen op de grond. Tommie zat naast mij en legde zijn kop op mijn schoot. Ik voelde me gesteund en gerustgesteld. Even later kwam het besef dat ik het kon. Luisteren naar mijn gevoel en daarnaar handelen.

Samen hebben het gehaald. We hebben een stevige basis gelegd en zijn een TOPTEAM.