In verband met veiligheid en privacy, schrijf ik dit stuk puur vanuit mijn eigen ervaringen.

Een aantal dagen van tevoren begon ik met de voorbereidingen. Tijdens de teamtraining hebben we besproken wat Tommie en ik nodig hadden om het zo goed mogelijk te laten verlopen.

De reistijd naar Baarlo was een klein uur. Om zeker te zijn dat we op tijd zouden aankomen, vertrokken we twee uur van te voren. Tijd genoeg om onderweg te stoppen en met Tommie te gaan wandelen. Het ging goed totdat we vlak bij de plaats van bestemming aankwamen.

In het dorp was kermis waardoor vele straatjes waren afgesloten. Na minstens vijf keer hetzelfde rondje te hebben gereden, raakte ik in paniek. Op dat moment had ik me voorgenomen terug naar huis te rijden. Tommie voelde mijn paniek en legde zijn hoofd op mijn schouder. Ik zette mijn auto aan de kant, aaide en knuffelde hem en voelde de paniek afnemen. 

Ik besloot het dorp helemaal uit te rijden om opzoek te gaan naar een alternatieve route. 
Het was me gelukt! Ik had mijn angst overwonnen en kwam aan op de plaats van bestemming.  Omdat ik te laat was, begon ik aan mezelf te twijfelen. Misschien was het toch beter om naar huis te gaan. Ik wilde namelijk niet zo binnenvallen in een groep die waarschijnlijk al begonnen was, maar wat ben ik blij dat niet ben omgedraaid maar heb doorgezet!

In het begin vond ik het erg spannend omdat ik niemand kon uit de groep. Karin en Nicole had ik wel eerder gezien in de Facebook Live. Ik wist ook niet of het goed ging met Tommie.
Ik voelde me meteen welkom en kwam terecht in een warm bad. De stoelen stonden in een kring opgesteld. In het midden van de kring stonden onder andere kaarsjes te branden en rozen die we naar afloop mee naar huis kregen en natuurlijk de steen, een grove rozenkwarts. 

Wanneer iemand zijn of haar verhaal wilde delen, mocht je de steen in je handen nemen. 
Niets moest, je mocht doen wat voor jou goed voelde.   
Ik vond het fijn dat Nicole en Karin als eerste hun verhaal deelde. Het was indrukwekkend maar vooral heel herkenbaar. Door naar hen te luisteren, voelde ik langzaam de spanning minder worden.

Tussendoor hadden we pauze, even uit de situatie en naar buiten. 

Na de pauze besloot ik de steen te pakken en mijn verhaal te doen. Tommie rook aan de steen en legde zijn poot op mijn schoot. Ik voelde me meteen gesteund. Dit was het teken dat het goed zat. 

Eigenlijk ben ik geen prater maar meer een schrijver. Ik heb zoveel dingen in mijn leven meegemaakt dat ik soms de draad kwijt raak wanneer ik mijn verhaal vertel. Schrijven lukt beter omdat ik dingen kan aanpassen en corrigeren. 

Het is triest dat we allemaal lotgenoten zijn en aan de andere kant geeft het een gevoel van saamhorigheid. De herkenning en erkenning en het gevoel dat we elkaar begrijpen zorgde ervoor dat ik me vrij genoeg voelde, mijn verhaal te delen en ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Tijdens de afsluiting werd gevraagd hoe we erbij zaten en of we oké waren. Zo fijn dat ook hier aandacht voor was! Ik voelde me opgelucht, ging vol zelfvertrouwen naar huis, zonder bang te hoeven zijn voor dissociaties. Ik ben ontzettend trots op Tommie. Hij heeft het zo goed gedaan! Mijn rots in de branding, steun en toeverlaat. 

Lieve Karin en Nicole, bedankt voor deze mooie ervaring!

Tot een volgende Talking Circle!