Toen ik door de Enchanted gardens liep, werd ik van het een op het andere moment overspoeld door emotie. Een zee van lichtjes nodigde me uit om even stil te staan. Ik pinkte een traantje weg. Waarom ik emotioneel diep geraakt werd door deze lichtjes wilde ik graag eens onderzoeken bij mezelf.

Ik besloot om in de dagen erna, tijdens een rustig moment, eens bij mezelf in te checken. Ik stelde mezelf de vraag wat het maakte dat ik zo geëmotioneerd raakte van de lichtjeszee en ik sloot mijn ogen. Een golf van licht ging door mijn lichaam en verwarmde mijn rechterhand. Ik voelde dat ik mijn rechterhand op mijn linkerhand wilde leggen. Beide handen werden verwarmd en deze warmte trok langzaam door tot net onder de elleboog van mijn linkerarm. Het voelde fijn, elke snij, krab en knijp wond op die arm vulde zich met het licht van deze warmte. Ik weet nog dat ik niet durfde te kijken, bang dat dit bijzondere gevoel zou verdwijnen. Maar het bleef nog even.

Toen de warmte langzaam wegtrok en ik mijn ogen opende werd ik wederom geraakt door hetgeen ik zojuist allemaal mocht voelen. Ik had antwoord op mijn vraag gekregen.

De zee van lichtjes die mij zo emotioneerde op die ene, bewuste zaterdagavond, lieten mij weten dat ik zelf degene ben die het licht bezit wat mij door de donkerte heeft geleid. Ik mocht alleen de durf nog vinden om de schakelaar om te zetten waardoor het licht in mij zich eindelijk mocht verspreiden. Het zorgde voor een intens gevoel van verbinding met mezelf.

Ik ben dankbaar voor dit fijne en helpende inzicht en dat ik het mezelf toestond om het te mógen voelen.

♡