Sister Wives zijn natuurlijk geen echte zussen, maar toch. In mijn fantasie zag een ideale zussen-relatie er zo uit. Spontaan bij elkaar op de koffie, af en toe klagen over je partner, samen dingen ondernemen en de zorgdragen/oppassen op de kinderen. Waarschijnlijk heb ik het beeld geïdealiseerd.
Soms bekruipt me een gevoel van jaloezie en voelt het als een groot gemis. Mijn zussen en ik hebben namelijk nooit de kans gehad om elkaar echt te leren kennen en een band op te bouwen. Niet alleen omdat ik uit huis werd geplaats maar ook omdat er, met name door mijn ouders, negatief over mij werd gesproken.
Bepaalde herinneringen die ik heb, geven duidelijk weer hoe de situatie thuis was. Mijn jongste zusje vroeg bijvoorbeeld een keer of ik ook een moeder had. Ik zei dat haar moeder, ook mijn moeder was. Omdat ik ergens anders woonde en bijna nooit thuis was, geloofde ze me niet.
Op zondag ging ik niet terug naar het internaat maar naar mijn eigen moeder. Ik heb het haar nooit kwalijk genomen omdat ze te jong was om het te kunnen begrijpen. Toch deed het pijn omdat het voor mij een bevestiging was dat thuis, niet mijn thuis was. Ik kan me ook nog herinneren dat ik boven zat te kletsen met mijn oudste zus en haar vriend. Ineens werd ik overvallen door een gevoel van intens verdriet. Ik miste dit soort gesprekken en de band die ‘normale zussen’ met elkaar hebben. Waarom kon het niet altijd zo zijn? Ik wilde dat dit zou blijven duren en voelde dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.
Ik vluchtte naar de wc. Alleen hier voelde ik me veilig genoeg om mijn verdriet te kunnen uiten. Niemand die het zag of hoorde. Met name door de negatieve verhalen van mijn ouders, is er een bepaald beeld gecreëerd dat totaal niet strookt met de werkelijkheid. Als kind kon ik doen en laten wat ik wilde, boos worden, huilen, schreeuwen, ertegenin gaan. Het had geen enkele zin. Zij waren de volwassenen, naar hen werd geluisterd en wat zij beweerde was de waarheid.
Ik heb zeker dingen gedaan in mijn leven waar ik niet trots op ben en waar ik achteraf spijt van heb. Ik ben zeker niet te beroerd om mijn fouten toe te geven. Er zijn een aantal gebeurtenissen, die mij tot op het bot hebben geraakt en waar ik, af en toe, nog steeds last van heb.
Op het internaat had ik een speciale band met een groepsgenoot. Ik voelde me, voor het eerst in mijn leven, veilig bij een jongen. Ik zag hem als een klein broertje. We waren veel samen en konden altijd bij elkaar terecht. Overdag lagen we zelfs bij elkaar op bed. Om te voorkomen dat er gedoe van zou komen, lieten we de deur wagenwijd open. Het ging heel lang goed, totdat we zomaar ineens een contactverbod kregen omdat ik hem zou hebben aangerand.
In eerst instantie was ik heel boos en verdrietig. Naderhand konden we er samen hard om lachen omdat het gewoon te belachelijk was voor woorden. Onze vriendschap bleef bestaan totdat ik verhuisde naar een ander internaat. In dezelfde periode bracht mijn stiefvader mij terug naar het internaat. Bij het afscheid nemen, gaf hij mij een zoen. Op dat moment werd ik getriggerd en kreeg ik een soort herbeleving. De beelden en herinneringen aan seksueel misbruik flitsten door mijn hoofd en Ik raakte volledig in paniek en was als de dood dat het niet bij deze ‘gewone zoen’ zou blijven.
Ook deze gebeurtenis werd compleet uit zijn verband gerukt. Ik zou mijn stiefvader vals beschuldigd hebben van seksueel misbruik. Een aantal jaar later werd ik in een supermarkt aangesproken door een wildvreemde vrouw. Ze vond dat ik er heel goed uitzag. Volgens mijn moeder was ik namelijk verslaafd aan drugs en liep ik te tippelen op het station. Ik wist niet wat me overkwam en kon mijn oren niet geloven. De verhalen die over mij verteld worden, hadden een enorme impact. Ik was gefrustreerd, boos en verdrietig. Letterlijk en figuurlijk werd ik verslagen door een gevoel van machteloosheid.
Ik kan me heel goed voorstellen dat mijn zussen totaal geen behoefte hadden om mij te zien. Sterker nog, ik zou ook geen contact willen met de persoon die voldoet aan het beeld dat geschetst werd. Het contact met mijn zussen heb ik mijn leven lang gemist. Toch durfde ik nooit zelf contact op te nemen. Ik was bang om afgewezen te worden door het beeld dat ze van mij hadden (of hebben). Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ook zij, vroeg of laat, het contact met mijn ouders zouden verbreken. Voor mijn gevoel was het een kwestie van tijd. Ooit zouden ook zij zich bewust worden van de ongezonde en onveilige situatie waarin zij zijn opgegroeid.
Mijn moeder is alleen achtergebleven. Zowel de kinderen als kleinkinderen willen geen contact met haar. Misschien klinkt het raar maar ergens voelt het als een soort opluchting. Ik was misschien wel het moeilijke kind maar het feit dat niemand haar meer wil zien, zegt meer over haar dan over mij. Sinds kort heb ik weer contact met mijn jongste zusje en haar kinderen. Zij hebben het zeker niet makkelijk gehad en dragen een flinke rugzak met zich mee. Het is soms erg confronterend maar ook fijn om dezelfde herinneringen delen. Ik heb het gevoel dat we elkaar nu pas echt leren kennen. We hebben voor onszelf gekozen en laten ons niet meer leiden door de negativiteit van onze ouders.