Het is in en in triest dat deze dag in het leven is geroepen voor en door lotgenoten die allemaal seksueel misbruikt zijn. En toch had ik het niet willen missen. 
Zoveel verschillende mensen, mooie mensen, met ieder hun eigen verhaal, gevoelens en emoties. Begrip, herkenning en erkenning zorgden ervoor dat alle taboes rondom seksueel misbruik waren verdwenen. Eindelijk… Nogmaals: Dank jullie wel!

Door omstandigheden, werd de workshop overgenomen door Natas en Nicole.
Trauma, Rouw, trouw en herstel, was niet “het standaard theoretische verhaal” dat, tot in den treuren, wordt herhaald. De impact en de gevolgen van seksueel misbruik werden letterlijk en figuurlijk zichtbaar gemaakt. Mede door het gebruik van de poppetjes, de glazen flesjes, enz. Het was voor mij een eyeopener en maakte ontzettend veel los, ook de dagen erna. 

Jarenlang was ik opzoek naar bestaansrecht, het gevoel dat ik er mocht zijn en de bevestiging dat het goed is, zoals ik ben. Ik hunkerde naar liefde, genegenheid en troost. Dit alles zocht ik bij een ander. Ik dacht dat wanneer ik mensen om mij heen zou hebben, die onvoorwaardelijk van mij hielden, ik alle pijn en verdriet achter me kon laten. Daar was ik zelfs van overtuigd.

Ik had (en heb) een mooi gezin, een vrouw en twee dochters die onvoorwaardelijk van mij hielden en waar ik ontzettend trots op. Zij waren er altijd voor mij en deden alles voor me. Ze accepteerde me zoals ik ben, steunde me in alles, gaven me liefde en troostten me wanneer het nodig was. 

Ik was alles behalve gelukkig. Mijn gedachte en overtuiging bleken een illusie te zijn. 
Juist het feit dat ik alles had wat ik wilde en nog steeds niet gelukkig was, zorgde ervoor dat ik steeds dieper wegzakte in een depressie. Mijn vrouw en kinderen zouden veel beter af zijn, zonder mij. Wat had ik hen eigenlijk nog te bieden? Helemaal niets. Alleen maar een hoop ellende en verdriet. Dit hadden zij niet verdiend.

Wat ze ook zeiden, ze konden mij er niet van overtuigen dat ik een goede, liefdevolle moeder en partner was. Ze dachten dat ze niet zonder mij konden maar ik wist wel beter.
sNachts wanneer iedereen in bed lag, trok ik mijn plan. Vele gesprekken met 113 volgden. Zij konden mij niet verder helpen en dus nam ik contact op met de levenseindekliniek. Het hele proces duurde maanden, misschien zelfs jaren. Voor mijn gevoel duurden dit allemaal veel te lang. 

In deze periode leerde ik mijn psychotherapeut kennen. Na veertig jaar behandelingen en therapieën, zonder resultaat, had ik de hoop opgegeven. Ik ging niet in behandeling om geholpen te worden maar om mezelf en anderen te overtuigen dat ik echt alles had geprobeerd en dat er maar een oplossing was.

Achteraf gezien zijn de gesprekken met Theo mijn redding geweest. Vanaf de eerste dag had ik het gevoel dat hij mij begreep. Ik voelde me veilig omdat Ingrid bij iedere sessie aanwezig mocht zijn. Negen jaar lang ben ik bij hem in behandeling geweest. Negen jaar lang, bloed, zweet en tranen. 

Het duurde twee jaar voordat ik hem durfde toe te laten. Hij wachtte geduldig af.
Alleen al zijn woorden: ‘niets moet, alles mag’ en ‘alles wat je doet, is goed’, gaf mij het gevoel dat ik de regie in handen. Tijdens dit hele proces veranderde er iets in mij. Ik kon niet uitleggen wat dat was maar tijdens de workshop werd het me ineens duidelijk.
Ik zocht niet jou, ik zocht en vond mij.

Er zijn nog steeds vragen waar ik geen antwoord op heb.
Ben ik überhaupt wel dat authentieke kind? 
Is misschien een andere persoonlijkheid het authentieke kind?
Waarschijnlijk kom ik hier nooit achter omdat de jongste delen baby’s zijn. 

Het belangrijkste is dat ik, MIJ gevonden heb. Of eigenlijk heb ik, ONS gevonden.
We zijn wie we zijn, en het is goed zoals we zijn!

Mirte.