Hoewel ik omringd was door mijn zus, haar man en kind, evenals een ander stel, kon zelfs hun gezelligheid mijn eenzaamheid niet volledig verdrijven. Vreemd genoeg lijkt mijn eenzaamheid juist de kop op te steken in gezelschap. Die ene meid die al geruime tijd vrijgezel is en geen relatie heeft, dat ben ik dan weer.
Het is een vraag die me vaak gesteld wordt: "Ben je nog niemand tegengekomen?" Elke keer dat ik die vraag hoor, slik ik even. De afgelopen jaren heb ik met toewijding gewerkt aan het verwerken van het seksueel misbruik uit mijn verleden, een proces dat verre van eenvoudig was. Ik ben weggerend van mannen en zij van mij, maar nu begrijp ik dat wat ik zocht, iets is dat ik eerst aan mezelf moest geven. Laat me dit verduidelijken.
Voor mij staat het gevoel van eenzaamheid direct in verband met seksueel trauma. Als kind, door het misbruik, had ik het gevoel dat niemand mij begreep en dat ik er eigenlijk niet mocht zijn. Dit creëerde een scheiding tussen mij en anderen, een soort afgesloten vissenkom waarin ik me hol en leeg voelde, opgesloten. Mijn hele leven heb ik gevochten tegen dat gevoel. Wanneer het de kop opsteekt, wil ik gewoon verdwijnen, er niet meer zijn.
Die afscheiding vergroot ook de eenzaamheid, waardoor ik het contact met mijn omgeving en de realiteit verlies. Mensen kunnen zich niet meer met mij verbinden, en omgekeerd ook niet. Dit gebeurde ook met de mannen in mijn leven, het is namelijk ook een overlevingsmechanisme om mezelf te beschermen. Ik zet mezelf in die vissenkom, daar hoef ik mezelf niet te laten zien en anderen kunnen dan niet dichtbij komen. Het is een eenzame plek, maar daar heb ik tenminste controle en hoef ik niet kwetsbaar te zijn.
Tijdens de jaarwisseling gebeurde er iets nieuws. Tijdens een familieweekend in november hadden we afgesproken dat ik kon aangeven wanneer ik me weer zo voelde, door simpelweg iemand in de arm te knijpen of te zeggen: "Hey, ik voel me weer zo." En dat deed ik. Ik kwam uit mijn vissenkom, en het voelde als een enorme overwinning.
Er was ook een man die ik al een paar jaar ken. Deze man wilde vanuit Berlijn naar Amsterdam komen voor mij, maar ik voelde weerstand. In plaats van over mijn grenzen heen te gaan, luisterde ik naar mijn weerstand en begon ik te communiceren over mijn behoeftes. Ik stelde grenzen en luisterde voor het eerst echt naar wat ik als volwassen vrouw wilde.
Wat wil ik eigenlijk? Dat is een terugkerende vraag die me elke keer weer raakt. Als je op zo'n jonge leeftijd iets essentieels wordt afgenomen, is het een uitdaging om je authentieke verlangens te ontdekken. Desondanks ben ik gemotiveerd om uit te zoeken wat deze verlangens zijn en daarvoor op te staan. Ik realiseer me steeds meer dat ik het verdien om te krijgen wat ik wil. Op naar 2024!